.. عاشوراست؛ خورشيد طف می تابد، بيابان تفتيده، انسان های طف ديده و خيمه های عطش خيز در انتظار روزی عارفانه اند.
عاشوراست؛ عاشقانه ترين روز تاريخ عاشق ترين مرد با معشوق ترين عشق به هم رسيده اند و معاشقه خون ديدنی ترين لحظات دنيا است.
عاشوراست؛ دردانه آفتاب؛ سرو خشکيده اسلام و آزادی را از خون خانه شهادت سيراب کرده است تا برای هميشه آب های عالم فرياد گر مظلوميتش باشند.
عطش موج می زند و آفتاب سوزناک ترين غزل را سر داده است. چشم های جهان مبهوت جهالت کوفيان است و سر تا سر نينوا را مرور می کند. تشنگی امان همه را بريده است.
صدای شيهه اسبی در حافظه ام ماندگار می شود و آنکه بر اسب نشسته «حر» است که به ميدان می رود. چشم های حسين (ع) را می بينم که جرقه های سمّ اسب «حر» را دنبال می کند.
عاشوراست؛ عاشقانه ترين روز تاريخ عاشق ترين مرد با معشوق ترين عشق به هم رسيده اند و معاشقه خون ديدنی ترين لحظات دنيا است.
عاشوراست؛ دردانه آفتاب؛ سرو خشکيده اسلام و آزادی را از خون خانه شهادت سيراب کرده است تا برای هميشه آب های عالم فرياد گر مظلوميتش باشند.
عطش موج می زند و آفتاب سوزناک ترين غزل را سر داده است. چشم های جهان مبهوت جهالت کوفيان است و سر تا سر نينوا را مرور می کند. تشنگی امان همه را بريده است.
صدای شيهه اسبی در حافظه ام ماندگار می شود و آنکه بر اسب نشسته «حر» است که به ميدان می رود. چشم های حسين (ع) را می بينم که جرقه های سمّ اسب «حر» را دنبال می کند.
حسين (ع) به عمود خيمه تکيه زده است و گاهی فاصله خيمه ها را تا ميدان هروله می کند تا يک قربانی ديگر به پيشگاه محبوب ارسال دارد.
خورشيد و عطش دو بيتی می خوانند، او همچنان ايستاده است تا از دينی که جدش رسول آن بوده حمايت کند...
28 صفر سال 10 هجرت بود، بوی غم در کوچه ها پيچيده بود وقتی حسين (ع) شش سال داشت، گرد يتيمی پيشانی شهر را خاک آلود کرده بود و شب پرده سياه خود را به نشانه عزا در آسمان افراشته بود.
چشم های علی بود و بدنی بی رمق، زهرايی بود و جسمی که ديگر تاب ماندن در اين دنيا را نداشت، طفلانی که ديگر دست نوازش آفتاب پيشانی بلندشان را نوازش نخواهد داد، به افق خيره شده بودند...
خورشيد و عطش دو بيتی می خوانند، او همچنان ايستاده است تا از دينی که جدش رسول آن بوده حمايت کند...
28 صفر سال 10 هجرت بود، بوی غم در کوچه ها پيچيده بود وقتی حسين (ع) شش سال داشت، گرد يتيمی پيشانی شهر را خاک آلود کرده بود و شب پرده سياه خود را به نشانه عزا در آسمان افراشته بود.
چشم های علی بود و بدنی بی رمق، زهرايی بود و جسمی که ديگر تاب ماندن در اين دنيا را نداشت، طفلانی که ديگر دست نوازش آفتاب پيشانی بلندشان را نوازش نخواهد داد، به افق خيره شده بودند...
اشک ريزان چشم ها بود و حسين می باريد درست مثل برادرش که از فقدان خورشيد تاب نمی آورد و باريدن می گرفت...
به کربلا باز می گردد فرياد الله اکبر مردی ديگر...
فرياد الله اکبر مردی ديگر در ميدان کارزار خاموش می شود و حسين به همراه اميد لشکرش عباس راهی ميدان می شوند تا نظاره گر وصال خونين عاشقی ديگر باشند.
اولين شهيد بنی هاشم عازم ميدان می شود، همو که شبيه ترين مردم است به آفتاب، همو که وقتی قدم به طف نهاد کوفيان سر دادند که رسول الله به ميدان آمده است اما وقتی خود را « علی بن الحسين» معرفی کرد باران نيزه ها او را به آغوش کشيد.
چشم ها به ميدان دوخته است و علی اکبر در بارگاه چشمان مضطرب ولی آرام حسين موج می زند. تشنگی عروج بر لبان هاشمی اش سايه افکنده و دمی ديگر... نوشانوش از باده کوثر پرواز می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر