اين شعری که آوردم شايد مناسبت خاصی نداشته باشه ولی دل من هواش و کرده بود...
جاتون خالی... هفته پيش، شبای قدر کربلا بوديم و هنوز تو همون حال و هوام....
و شايسته اين نيست
که باران ببارد
و در پيشوازش دل من نباشد
و شايسته اين نيست
که در کرت های محبت
دلم را به دامن نريزم
دلم را نپاشم
چرا خواب باشم؟
ببخشای بر من
ببخشای بر من، اگر بر فراز صنوبر
تقلای روشنگر ريشه ها را نديدم
ببخشای بر من، اگر زخم بال کبوتر به کِتف ام نروييد
چرا خواب باشم؟
عبور کدامين افق
وسعت انتظار مرا مژده آورد؟
و هنگامه ی عشق را از دل من خبر داد؟
کجا بودم ای عشق؟
چرا تر بر سر گرفتم؟
چرا ريشه های عطشناک خود را به باران نگفتم؟
چرا آسمان را ننوشيدم و تشنه ماندم؟
ببخشای ای عشق
ببخشای بر من، اگر ارغوان را نفهميده چيدم
اگر روی لبخند يک بوته آتش گشودم
اگر سنگ را ديدم اما
در آئين احساس آواز گنجشک
نفس های سبزينه را حس نکردم
اگر ماشه را ديدم اما
هراس نگاه نفس گير آهو
به چشمم نيامد
ببخشای بر من که هرگز نديدم
نگاه نسيمی مرا بشکفاند
و شعر شگرف شهابی
به اوجم کشاند
و هرگز نرفتم که خود را به دريا بگويم
و از باور ريشه مهربانی برويم
کجا بودم ای عشق؟
چرا روشنی را نديدم؟
چرا روشنی بود و من لال بودم؟
چرا تاول دست يک کودک روستايی دلم را نلرزاند؟
چرا کوچه ی رنج سرشار يک شهر
در شعر من بی طرف ماند؟
چرا شعر من بيل بر دوش
يک صبح ميدان
و يک انتظار عبث را نفهميد؟
چرا در شب يک حضور و حماسه
که مردی به اندازه ی آسمان گسترش يافت
دل کودکی را نديدم که از شاخه افتاد؟
و چشم زنی که در حجله، هق هقی تلخ
جوشيد و پيوست با خون خورشيد؟
ببخشای ای عشق
ببخشای بر من اگر ريشه در خويش بستم
و ماندم
و خود را شکستم
و هرگز نرفتم
که در فرصتی خط شکن
باور زندگی را بفهمم
و هرگز نرفتم که يک حجله برپا کنم
بر سر کوچه ی زندگانی
و در قاب خورشيد
بنشانم عکس دلم را
تو را ديدم ای عشق
و ديگر زمين آسمانيست
و شايسته اين نيست که در بهت بيهودگی ها بمانم
تو را ديدم ای عشق
و آموختم از تو آغاز خود را
نگاه تو کافی است
من آموختم ريشه ی رويش باغ ها را
و باران خورشيدها را.
