در گريز از صدای "ب"

·         راهش را یاد گرفته­ ام. همین که صدای "ب" می ­آید سرم را می­کنم توی لجن. خیلی سخت نیست. جوری سرم گرم می­شود که بوی گندش را اصلاً نمی­ فهمم. کرم­ها، بچه قورباغه­ ها، وزغ­ های بزرگ، بقیه­­ ی آنهایی که مثل من سرشان را کرده ­اند تو. کم که نیستیم. اهالی مانداب! خیلی زیادیم... تا چشم کار می­کند و گوش می­بیند... اهالی مانداب!

خودت که بهتر می ­دانی، از همه ­ی آنچه آفریده ­ای عاقل ­ترم. زرنگ ­تر! تا حس می­ کنم نزدیک است که بگویی «بخوان»، نزدیک است که صدا برسد، که نسیم بوزد، که باد بر شانه­ ی من فرود آید، سرم را می­ کنم آن تو! زرنگی را سیر می­ کنی؟ می ­دانم صدا به آنجا نمی­رسد، وگرنه کرم­ها، کرم نمی ­شدند و این همه وزغ؟!

می­ خواهی بگویی «بخوان» و من پیش از آنکه واژه را تمام کنی، در آغاز کلمه ات می ­گریزم. پی­ام می­گردی که مبعوثم کنی و همه غارهای تنهایی از حضورم خالی­ اند. حرایی نیست که بشود مرا در آن برانگیخت.

عنکبوت هیاهو بر سر در همه­ ی تنهایی­ های من تار تنیده است و من روزهاست و سال­هاست، به نام آنکه مرا آفرید، هیچ نمی خوانم!!

·         تلفن! حرف می­زنم... ساعت­ها. با یکی که اصلاً برایم مهم نیست چه می­گوید. حتی مهم نیست چه می­گویم. حرف­هایی که نمی ­خواهیم بزنیم. از هر دری. حرف­هایی که فقط برای نشیدن صدای "ب" خوب­اند.

پیتزا، رستوران، کافه، سوپر... تنوع زیاد شده؛ اصلاً همین که پای قفسه­ها بایستم و همه را ببینم و یکی را انتخاب کنم، خودش کلی از وقت را گرفته. می­ شود لیس زدن بستنی و گاز زدن بلال را بیشتر طول داد، جُک­ های بیشتری گفت. خیلی کارها می­شود کرد. من که دیگر مثل قدیم­ ها نیستم که یک جا بنشینم تا آن حزن عمیق مثل مه بیاید و روی دلم را بگیرد و بعد... من حالا دیگر خیلی کارها بلدم.

کنار جوی­ ها و رود­ها پی نگاه خیره­ ی من به آب زلال می­ گردی تا آن تلنگر بزرگ را به روحم فرود آری؟ من  که گفتم زرنگ شده­ ام. کنار رودخانه ها فقط اجاق می ­سازم، گوشت کباب می­ کنم و به دندان می­ کشم. آب زلال؟! «هه! هه!» من واقع گرا شده ام و جدا از این حس­های شاعرانه!

منتظری من با حسرت به کوره راه های نگاه کنم و از شوق رفتن پر شوم تا بگویی که چه گم کرده­ ام؟ نه! گذشت آن روزها!

من حالا در ابتدای کوره راه می ­ایستم و به بنگاهی محل می­ گویم: «چه قدر خرج برمی­ دارد اگر بخواهم 

د، اشکم بریزد، سرم را بکوم به دیوار، بنالم:

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می­کشم از برای تو....

این کارها قدیمی بود. من اصلاً نمی ­گذارم دلم تنگ شود. برای چی الکی ناله کنم؟ من خودم شده ­ام قال و مقال عالم. راحت! دیگر لازم نیست چیزی را بکشم. شده ­ام خودش. شیرجه زدم تویش. تا ته ته! زور است؟ نمی­ خواهم رنج بکشم. می­دانم که شنیدن آغاز رنج است. "ای انسان تو رنج می­کشی به سوی من، رنج کشیدنی."[1] پس نمی­ خواهم بشنوم. همین جا مطلب را روشن کنم: من می­خواهم دانه­ی توی خاک باشم و همان جا بگندم. در آمدن از خاک سخت است؛ رنج دارد. به همین دلیل من هوس افتاب و عطش نسیم را در خود کشته­ ام. دست از سرم بردارید.

بنده، خودم نگاری شده ام که نگو و نپرس! هی می روم کتب و خط می نویسم­ به همه هم می گویم: «حس می­ کنید چیزی کم است لابد کم خط می­ نویسید، بیشتر بروید مکتب! نفس عمیق بکشید، دوش آب سرد بگیرید. سعی کنید به خرافاتی مثل غمزه و الهام و این حرف­ ها فکر نکنید.»

·         و باز تو مرا مبعوث می ­خواهی! برانگیخته! رسول اقلیم خودم، و من باز می­ گریزم. از تمام آنچه مرا به نام تو می ­خواند. من می­ترسم. از لرزش بعد از فرود واژه می­ترسم.

از حرا فرود آمد. به خانه رفت. گفت: «برد بیاورید تا خود را بپوشانم.» می­ لرزید و می ­لرزید، چنان که بید در باد. باز صدایش کردی: «ای جامه به خود پیچیده! برخیز!»[2]

من می­ترسم. از لرزش بعد از فرود واژه می­ترسم. از اینکه دیگر نگذاری لای جامه­ های به خود پیچیده ­ام بمانم. از اینکه بخواهی برخیزم. من می ­خواهم بخوابم. لای لایه­ هایم. من از برخواستن می­ترسم.

·         تو مرا مبعوث می­ خواهی. برانگیخته! رسول اقلیم کوچک خودم! و من می­ گریزم، از تمام آنچه مرا به نام تو می­ خواند.

 

[1] سوره انشقاق، آیه 6

[1] سوره مدثر، آیه 1