سلام بر دحوالارض، روزی که آسمان و زمين، برای آدمی آغوش می‌گشايند و نعمت‌هايشان را سوی او روانه می‌کنند.
سلام بر دحوالارض، روزی که برای نخستين بار، خدا نعمت‌هايش را نازل کرد تا آدمی به مهرش پی ببرد.
سلام بر دحوالارض، روزی که عشق پيدا شد و آتش به همه عالم زد تا ما گم گشتگان کوی دوست، عشق را بجوييم و ببوييم، بلکه در سرای فانی آرام گيريم و آرامش ديگران را بر هم نزنيم، و آرامگاه خلايق باشيم.
سلام بر دحوالارض، روزی که خدا آن را پديد آورد تا بهانه‌ای ديگر بر بهانه‌ها بيفزايد، بلکه آدمی را از زندان دنيا رها کند و از بند اهريمن برهاند.
سلام بر دحوالارض، روزی که لب بر هم می‌نهيم و از بدگويي دوری می‌کنيم، روزی که چشم می‌بنديم و نازيبايی‌هايی را که زيبايی به چشم می‌آيند، نمی‌نگريم، روزی که از افترا زنندگان دوری می‌کنيم، از واژه تهمت بيزاری می‌جوييم، روزی که تهی‌دستان را دوست خود می‌شماريم و مستکبران را به حال خود رها می‌کنيم، روزی که شمع وجودمان را بار ديگر با شعله ايمان روشن می‌کنيم، بلکه از تاريکی ظلمت کده دنيا بکاهيم، روزی که آب می‌پاشيم و غبار از تنها راه هستی می‌زداييم و گام‌های نويی را به اين راه دعوت می‌کنيم، روزی که واژه واژه می‌نويسيم، بلکه واژه واژه بخوانند و آگاهی منتشر شود و بر شمار آگاهان افزوده شود، روزی که قامت راست می‌کنيم و به دور دست می‌نگريم تا سواری سبزپوش ببينيم که می‌آيد تا ما را برهاند و همه روزمان را دحوالارض قرار دهد.
آری! قدسی شدن، تنها ويژه فرشتگان و آدميان پرهيزکار نيست؛ آنجا که خواست خدا باشد، زمان و مکان و پديده های به ظاهر بی جان نيز می‌توانند چهره ای قدسی به خود گيرند و مورد تکريم و اهتمام فرشته‌ها و انسان‌ها واقع شوند؛ روز بيست و پنجم ذی‌القعده، روز دحوالارض است، روزی که مورد توجه فراوان اهل بيت عليهم السلام بوده است و درباره فضيلت‌ها و اعمال اين روز احاديث زيادی وارد شده است که در اين نوشتار به اجمال بدان اشاره خواهيم کرد.
اما قبل از آن بد نيست در مورد معنا و مفهوم دحوالارض اندکی تامل کنيم؛ دحوالارض را به گسترش زمين از زير کعبه تفسير کرده‌اند. مرحوم محمدباقر مجلسی نيز در کتاب بحارالانوار جلد 97، صفحه 122 حديثی از امام رضا عليه السلام آورده است که مضمون آن بدين گونه است که:
«روز بيست و پنجم ذيقعده (روز دحوالارض) روز ولادت ابراهيم خليل عليه السلام و عيسی مسيح عليه السلام است و روزی است که زمين از زير کعبه گسترده شده است».
همچنين نقل شده است که در چنين روزی حضرت آدم عليه السلام به زمين هبوط کرده است.
از مجموع آيات و روايات چنين بر می آيد که بی گمان دحوالارض، نماد مهرورزی و رحمت پروردگار به بندگان خويش و سرآغاز آمادگی و فروتنی کره زمين برای زندگی و سکونت آدميان بر روی آن بوده است. از اين رهگذر پاسداشت دحوالارض، پاسداشت انبوهی از نعمت‌های بی پايان خداست که به تدريج بر چهره زمين ساخته و پرداخته شده است تا انسان‌ها، با آرامش بر روی اين کره خاکی زندگی کنند.
يقينا توصيه‌های اهل‌بيت عليهم‌السلام درباره پاسداشت روز دحوالارض و رعايت آداب و انجام دادن اعمال اين روز، از اهتمام آنها به روز دحوالارض خبر می‌دهد و اعمال و رفتار آنها مويد اين حقيقت است که «دحوالارض» نيز روزی مقدس است که نفحات الهی در آن شروع به وزيدن می کند و مژده آمرزش گناهان را برای بندگان به ارمغان می آورد، پس بياييد با گراميداشت اين روز با عظمت و توجه به امور معنوی سفارش شده در آن من جمله گرفتن روزه در اين روز که در روايات متعددی از معصومين عليهم السلام بدان سفارش شده است و ذکر خداوند و خواندن دعاهای وارده که در کتاب مفاتيح الجنان به صورت مفصل بدانها اشاره شده است از فيض اين روز عزيز بهره مند گرديم.
در پايان، نوشتار را با حديث ارزشمندی که در خصوص فضيلت روز دحوالارض از اميرالمومنين علی عليه السلام خاتمه می دهيم:
حضرت علی عليه السلام فرموده اند: «نخستين رحمتی که از آسمان به زمين نازل شد، در روز بيست و پنجم ماه ذی‌القعده، روز دحوالارض بوده است. و هرکس اين روز را روزه بدارد و شب آن را به عبادت بپردازد، به پاداش عبادت صد‌ساله رسيده است؛ عبادت صد ساله‌ای که روز‌های آن را به روزه و شب‌های آن را به عبادت گذرانيده است. و هر جماعتی که در اين روز گِرد هم آيند و به ذکر پروردگار بپردازند، پراکنده نخواهند شد مگر آنکه خواسته‌های آنان برآورده خواهد شد و در اين روز هزاران رحمت از سوی پروردگار نازل می‌شود که نود و نه درصد آن از آنِ کسانی است که روزش را به روزه و ذکر و شبش را به احيا و عبادت مشغول باشند»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر